Munduko herri txiroenetako bat da
Bere ekonomia nekazaritzan oinarritzen da. Basartoa, artatxiki, artoa, arroza, txufak, sesamo eta algodoia produzitzen dute; algodoiak lagun lezake herria pixka bat aberasten baina bere esportazioa oso mugatua dago, ezin baitute lehiatu Estatu Batuek eta Europak ezarritako prezioekin.
Biztanleen gehienak ez du lan finkorik eta frutak, barazkiak, egurra… saltzen saiatzen dira edozein lekutan, azoka txikitan, bideetan… Bestetik, besteen produktuak saltzen egiten dute lan eta soldata, saldutakoaren gaineko komisio txiki bat izaten da; askotan ezin dute dirurik eraman etxera ez baitute ezer saldu.
Lan finkoa duten bakar batzuk, funtzionarioak eta halakoak, bakarrik dute segurtasun soziala. Gehienek ordaindu behar dituzte kontsulta medikuak eta sendagaiak. Haurren heriotza-tasa oso handia da; izan ere, denbora asko pasatzen dute haurrak medikura eraman gabe –garestia egitea baitzaie zerbitzua - eta askotan eraman dituztenean oso berandu da. Oso ohikoak dira meningitis, errubeola , paludismo eta abarreko epidemiak.
Derrigorrezkoa da haurrak eskolatzea baina asko gelditzen dira eskolara joan gabe edota ikasturtea bukatzen ez dutenak, eskolatuta gero. Zergatiak asko eta anitzak dira: ikastetxeetatik urrun bizitzea, haurrak eskola eramateko edota eskola materiala erosteko baliabideen eza eta abar.
Nabarmentzekoa da Hezkuntza, Osasun eta Sozial alorretan elizak eta gure misiolariek zehazki duten herriaren afektua eta ohore soziala; izan ere, beren burua integratzen jakin dute hizkuntza, ohiturak eta izaera eta ikuskera hain ezberdinak dituzten herrietan. Saiatu dira haien hizkuntza, ohiturak eta abar ulertzen eta ikasten eta, horrela, pertsona haien zerbitzuan bizikide gerta daitezke, hezkuntzaren, formazioaren eta abarren bidez giza bizimodua hobetzen lagunduz.